Assassin's Creed 2 ve 3, dizinin şimdiye kadar gördüğü en iyi yazmaya neden oldu?

Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri, Haytham Kenway'in yeni dünyadaki suikastçılar grubunu topladığı Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yaklaşıyor. Ya da oyuncu inanmaya yönlendirilir. Gizli bir bıçakla donatılmış ve ikonik Ezio Auditore ile aynı karizmayı yayan Haytham, bu noktaya kadar bir kahraman olarak tasvir edildi - Yerli Amerikalıları hapishaneden çıkarıyor ve İngiliz redcoats ile yüzleşiyor. Bununla birlikte, yanılsama, "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini ortaya çıkardığında paramparça olur, suikastçıları değil, yeminli düşmanları, Tapınakçıları takip ettiğimizi açıklar.

Bu bükülme, Assassin's Creed'in hikaye anlatma potansiyelinin zirvesini örneklendirir. Orijinal oyun, büyüleyici bir kavramı tanıttı - hedeflerinizi tanımlamak, anlamak ve suikast - ancak anlatısı ile mücadele ederek hem kahraman Altaïr hem de kurbanlarını derinlikte bıraktı. Assassin's Creed 2, daha unutulmaz Ezio'yu tanıtarak bunu geliştirdi, ancak kardeşlikteki Cesare Borgia'nın önemli ölçüde az gelişmiş olduğu rakiplerine aynı muameleyi veremedi. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi sırasında belirlenene kadar Ubisoft, çatışmanın her iki tarafındaki karakterleri geliştirmeyi gerçekten taahhüt etti. Bu yaklaşım, henüz eşleştirilmemiş oyun ve hikaye arasında nadir bir denge sağlayarak kurulumdan getiriye kesintisiz bir anlatı akışı yarattı.

Serinin mevcut RPG dönemi olumlu geri bildirimler elde ederken, oyuncular ve eleştirmenler arasında bir fikir birliği Assassin'in inancının bir düşüş yaşadığını gösteriyor. Bunun nedenleri, Anubis ve Fenrir gibi tanrılara karşı savaşları içeren giderek daha fantastik tesislerden, çeşitli romantizm seçeneklerinin dahil edilmesine ve Assassin's Creed Shadows'ta Yasuke gibi tarihsel figürlerin kullanılmasına kadar değişmektedir. Bununla birlikte, gerçek nedenin serinin geniş, kum havuzu tarzı oyun tarafından gölgede bırakılan karakter güdümlü hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.

Zamanla, Assassin's Creed , diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme dahil olmak üzere çok sayıda RPG ve canlı servis öğesini entegre etmiştir. Yine de, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında da daha az tatmin edici hissettiler. Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu sert ve az gelişmiş hissedebilir. Daldırmayı geliştirmek için oyuncu seçiminin tanıtımı, senaryolar çeşitli senaryoları karşılayacak şekilde genişlediğinden, daha az cilalı ve daha az ilgi çekici karakter etkileşimlerine neden olduğu için anlatıyı seyreltebilir.

Bu değişim, oyundaki en iyi yazılardan bazılarını düşündüğüm Xbox 360/PS3 döneminin odaklanmış, senaryo benzeri anlatılarıyla keskin bir tezat oluşturuyor. Ezio'nun tutkulu beyanından, "Beni ya da başka birini takip etmeyin!" Savonarola'yı yendikten sonra, Haytham'ın oğlu Connor'a dokunaklı son sözlerine:

"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."

Anlatı derinliği de başka şekillerde azalmıştır. Modern oyunların genellikle suikastçılar = iyi ve Tapınaklar = kötü ile olan çatışmayı basitleştirdiği durumlarda, önceki başlıklar iki grup arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed 3'te , her Templar Connor, William Johnson gibi Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini ve Thomas Hickey'in suikastçıların hedeflerinin fizibilitesini sorgulayabileceğini öne süren inançlarıyla yüzleşir. Benjamin Kilisesi, mücadelelerinin öznel doğasını vurgularken, Hayham Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatır ve Connor'un köyünü yakma emrinin Charles Lee'den değil Washington'dan geldiğini ortaya koyar. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakarak anlatıyı zenginleştiriyorlar.

Franchise'ın tarihini yansıtan Jesper Kyd'in "Ezio'nun ailesinin" Assassin's Creed 2- serinin teması olarak kabul edilen-kalıcı çekiciliği, karakter güdümlü yaklaşımının duygusal rezonansını vurguluyor. Melankolik dizeler sadece Rönesans ortamını değil, Ezio'nun kişisel kaybını da çağrıştırıyor. Yeni oyunların geniş dünyalarını ve grafiksel gelişmelerini takdir etsem de, umarım dizi bir gün beni büyüleyen samimi, odaklanmış hikayeleri hazırlamaya geri dönecektir. Bununla birlikte, geniş kum havuzlarını ve canlı hizmet modellerini gittikçe tercih eden bir sektörde, köklere böyle bir dönüş mevcut iş stratejileri ile uyumlu olmayabilir.