Dlaczego Assassin's Creed 2 i 3 najlepiej pisać, jaką seria kiedykolwiek widziała

Jeden z najbardziej pamiętnych momentów w całej serii Assassin's Creed rozwija się w pobliżu początku Assassin's Creed 3 , kiedy Haytham Kenway najwyraźniej zgromadził swoją grupę zabójców w Nowym Świecie. A przynajmniej tak uwierzył gracz. Haytham, wyposażony w ukryte ostrze i emanujące tę samą charyzmę, co kultowy audyt ezio, został do tej pory przedstawiany jako bohater - licząca rdzennych Amerykanów z więzienia i konfrontacja brytyjskich redaków. Jednak iluzja rozbija się, gdy wypowiada zdanie: „Niech ojciec ustalenia nas poprowadzi”, ujawniając, że nie śledzimy zabójców, ale ich zaprzysiężonych wrogów, templariuszy.

Ten zwrot jest przykładem szczytu potencjału opowiadania Assassin's Creed . Oryginalna gra wprowadziła urzekającą koncepcję - zidentyfikuj, zrozumienie i zamorduj swoje cele - ale walczyła z jej narracją, pozostawiając zarówno bohatera Altaïra, jak i jego ofiar bez głębi. Assassin's Creed 2 poprawił to, wprowadzając bardziej pamiętne Ezio, ale nie dał swoim przeciwnikom tak samo leczenie, a Cesare Borgia w Bractwie został szczególnie słabo rozwinięty. Dopiero Assassin's Creed 3 , ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft naprawdę zobowiązał się do rozwijania bohaterów po obu stronach konfliktu. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji od konfiguracji do wypłaty, osiągając rzadką równowagę między rozgrywką a historią, która jeszcze nie została dopasowana.

Podczas gdy obecna era serii RPG zyskała pozytywne informacje zwrotne, konsensus wśród graczy i krytyków sugeruje, że Assassin's Creed odczuwa spadek. Przyczyny tego różnią się, od coraz bardziej fantastycznych przesłanek obejmujących bitwy przeciwko bogom jak Anubis i Fenrir, po włączenie różnorodnych opcji romansowych i wykorzystanie postaci historycznych, takich jak Yasuke w Creed Shadows Assassin . Uważam jednak, że prawdziwą przyczyną jest odejście z serii od opartego na postaciach historii, która została przyćmiona przez rozległą rozgrywkę w stylu piaskownicy.

Z czasem Assassin's Creed zintegrował wiele elementów RPG i na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie przekładni. Jednak w miarę, jak gry rosły, często czuli się mniej satysfakcjonujące, nie tylko pod względem powtarzających się misji pobocznych, ale także w ich opowiadaniu. Podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2 , większość z nich może czuć się sztywna i słabo rozwinięta. Wprowadzenie wyboru gracza, które mają na celu zwiększenie zanurzenia, może zamiast tego rozcieńczyć narrację, ponieważ skrypty rozszerzają się, aby pomieścić różne scenariusze, co skutkuje mniej wypolerowanymi i mniej angażującymi interakcjami postaci.

Ta zmiana kontrastuje ostro z ukierunkowanymi, podobnymi do scenariusza narracji z epoki Xbox 360/PS3, które uważam za jedne z najlepszych pism w grach. Z namiętnej deklaracji Ezio „Nie podążaj za mną ani nikogo innego!” Po pokonaniu Savonaroli, z przejmującymi ostatecznymi słowami Haytha do jego syna, Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”

Głębokość narracyjna również zmniejszyła się na inne sposoby. Tam, gdzie współczesne gry często upraszczają konflikt do zabójców = Good i Templariów = Bad, wcześniejsze tytuły badały rozmyte linie między dwiema frakcjami. W Assassin's Creed 3 każdy templarium Connor konfrontuje się z jego przekonaniami, a postacie takie jak William Johnson sugerują, że templariusze mogły uniemożliwić ludobójstwo Indianom, a Thomas Hickey kwestionuje wykonalność celów zabójców. Kościół Benjamina podkreśla subiektywną naturę ich walki, podczas gdy Haytham podważa zaufanie Connora w George Washington, ujawniając, że rozkaz spalenia wioski Connora pochodzi z samego Waszyngtonu, a nie Charlesa Lee. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, wzbogacając narrację.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, trwałego uroku „rodziny Ezio” Jespera Kydera z Assassin's Creed 2 -uzależnionych jako motyw serii-wyróżnia emocjonalny rezonans jego podejścia opartego na postaci. Melancholickie sznurki wywołują nie tylko scenerię renesansu, ale osobistą stratę Ezio. Chociaż doceniam ekspansywne światy i graficzne postępy nowszych gier, mam nadzieję, że pewnego dnia serial powróci do tworzenia intymnych, skoncentrowanych historii, które początkowo mnie urzekały. Jednak w branży coraz bardziej faworyzujących rozległe piaskownicy i modele usług na żywo, taki powrót do korzeni może nie być zgodny z obecnymi strategiami biznesowymi.