พวกเขาไม่ได้ทำ ‘em เหมือน David Lynch อีกต่อไป

บทความนี้สำรวจมรดกที่ยั่งยืนของ David Lynch ผู้สร้างภาพยนตร์ที่มีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ได้ทิ้งร่องรอยที่ลบไม่ออกในโรงภาพยนตร์ มันเริ่มต้นด้วยการเน้นฉากสำคัญจาก Twin Peaks แสดงให้เห็นถึงความสามารถของ Lynch ในการพรรณนาถึงโลกีย์ควบคู่ไปกับความไม่มั่นคงซึ่งเป็นจุดเด่นของงานของเขา บทความนี้นำเสนอแนวคิดของ "Lynchian" คำประกาศเกียรติคุณเพื่ออธิบายคุณภาพที่ไม่มั่นคงและฝันที่แทรกซึมอยู่ในภาพยนตร์ของเขา คุณภาพนี้มันระบุว่าอยู่เหนือองค์ประกอบโวหารเฉพาะทำให้ "Lynchian" เป็นคำอธิบายที่กว้างขึ้นของความไม่สบายใจและสับสน

ชิ้นส่วนเล่าถึงประสบการณ์ส่วนตัวกับภาพยนตร์ของ Lynch โดยเน้นถึงการดึงดูดความสนใจของงานของเขาจากประสบการณ์ของผู้เขียนแนะนำลูกชายของเขาไปยัง Twin Peaks ไปจนถึงการฟื้นคืนชีพที่ไม่คาดคิดในภาพยนตร์ของเขาในหมู่ผู้ชมรุ่นใหม่ การอภิปรายจะเปลี่ยนเป็น Twin Peaks: The Return โดยเน้นการท้าทายความคาดหวังแบบดั้งเดิมของ Lynch และความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ต่อวิสัยทัศน์ทางศิลปะของเขา

บทความนี้ตรงกันข้ามกับวิธีการที่ไม่เป็นทางการของ Lynch กับงานกระแสหลักของเขาเช่น Dune โดยสังเกตองค์ประกอบของ Lynchian ที่เป็นเอกลักษณ์แม้จะมีปัญหาการผลิต มันสำรวจความงามและธรรมชาติที่ไม่มั่นคงของภาพของเขาโดยใช้ The Elephant Man เป็นตัวอย่างของความสามารถของเขาในการผสมผสานความลึกทางอารมณ์เข้ากับบรรยากาศที่น่ารำคาญ ผู้เขียนเน้นความยากลำบากในการจัดหมวดหมู่งานของ Lynch เน้นการผสมผสานที่เป็นเอกลักษณ์ของความมืดอารมณ์ขันสถิตยศาสตร์และความแปลกประหลาด

บทความนี้ใช้ กำมะหยี่สีน้ำเงิน เพื่อแสดงความสามารถของ Lynch สำหรับการล้มล้างความคาดหวังซึ่งตัดกันพื้นผิวที่งดงามด้วย underbelly สีเข้ม มันชี้ไปที่อิทธิพลของภาพยนตร์คลาสสิกและการผสมผสานที่เป็นเอกลักษณ์ของอิทธิพลที่กำหนดสไตล์ของ Lynch ซึ่งเป็นสไตล์ที่ไม่น่าจะถูกจำลองแบบ มีการสำรวจความคิดเห็นเชิญชวนให้ผู้อ่านแบ่งปันภาพยนตร์ David Lynch ที่พวกเขาชื่นชอบ

ส่วนสุดท้ายสะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของ Lynch ที่มีต่อผู้สร้างภาพยนตร์รุ่นต่อ ๆ ไปโดยสังเกตการเกิดขึ้นขององค์ประกอบ "Lynchian" ในโรงภาพยนตร์ร่วมสมัย บทความอ้างถึงตัวอย่างเช่น ฉันเห็นทีวีเรืองแสง , The Lobster , The Lighthouse , Midsommar , มันตามมา , ภายใต้ Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko , ความรักมีเลือดออกและทำงานโดย Denis Villeneuve เน้นถึงผลกระทบที่ยั่งยืนของวิสัยทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา บทความจบลงด้วยการยอมรับความสำคัญของ Lynch ในฐานะผู้สร้างภาพยนตร์เน้นอิทธิพลของเขาและความหลงใหลที่ยั่งยืนด้วยความเป็นจริงที่ไม่มั่นคงที่เขาเปิดเผยภายใต้พื้นผิวของชีวิตประจำวัน