Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène uit Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om het alledaagse af te beelden naast het verontrustende, een kenmerk van zijn werk. Het artikel duikt vervolgens in het concept van 'Lynchian', een term bedacht om de verontrustende, dromerige kwaliteit te beschrijven die zijn films doordringt. Deze kwaliteit, betoogt het, overstijgt specifieke stilistische elementen, waardoor "Lynchiaanse" een bredere beschrijving van onbehagen en desoriëntatie is.

Het stuk vertelt over persoonlijke ervaringen met de films van Lynch, die de generatie -aantrekkingskracht van zijn werk benadrukt, van de eigen ervaring van de auteur die zijn zoon introduceert tot Twin Peaks tot de onverwachte heropleving van interesse in zijn films onder een nieuwe generatie kijkers. De discussie verschuift vervolgens naar Twin Peaks: The Return , met de nadruk op Lynch's verzet van conventionele verwachtingen en zijn niet -aflatende toewijding aan zijn artistieke visie.

Het artikel contrasteert Lynch's onconventionele benadering met zijn meer reguliere werk, zoals Dune , en noteert zijn unieke Lynchische elementen ondanks de productieproblemen. Het onderzoekt verder de schoonheid en verontrustende aard van zijn beelden, met behulp van de olifantenman als een voorbeeld van zijn vermogen om emotionele diepte te combineren met een verontrustende sfeer. De auteur benadrukt de moeilijkheid om het werk van Lynch te categoriseren, en benadrukt de unieke mix van duisternis, humor, surrealisme en vreemdheid.

Het artikel gebruikt Blue Velvet om Lynch's talent te illustreren voor het ondermijnen van verwachtingen, in tegenstelling tot het idyllische oppervlak met een donkere onderbuik. Het wijst op de invloed van klassieke films en de unieke mix van invloeden die de stijl van Lynch hebben gevormd, een stijl die waarschijnlijk niet wordt gerepliceerd. Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete David Lynch -film te delen.

Het slotgedeelte reflecteert op de invloed van Lynch op de volgende generaties filmmakers, en noteert de opkomst van "Lynchiaanse" elementen in de hedendaagse cinema. Het artikel citeert voorbeelden zoals ik zag de tv -gloed , de ​​kreeft , de ​​vuurtoren , midsommar , het volgt , onder het zilveren meer , Saltburn , donnie darko , , Liefde ligt bloedend*en werkt van Denis Villeneuve, die de blijvende impact van zijn unieke visie benadrukken. Het artikel eindigt door de betekenis van Lynch als filmmaker te erkennen, en benadrukt zijn invloed en de blijvende fascinatie voor de verontrustende realiteit die hij onder het oppervlak van het dagelijks leven onthulde.