"Pulitzer Prize-winnende grafische roman 'Feeding Ghosts' ontvangt verrassend weinig reactie"

De grafische roman Feeding Ghosts: A Graphic Memoir van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft een opmerkelijke mijlpaal bereikt door de Pulitzer Prize te winnen, zoals aangekondigd op 5 mei. Deze prestigieuze prijs, vaak beschouwd als het Pinnacle of Hessition in Journalisme, Literatuur en Muziek in de Verenigde Staten en seconde op de THE SECUNIAL, MISSEN EEN DIE COMENTIES EEN COMIALS, MISSEN EEN DIE COMILS EEN COMIALS, MISSEN EEN DIE COMILS EEN COMILIES, MISSEN EEN DIE COMENSE MOTEN, MISSEN EEN DIE COMILS EEN DIE COMILIES, MISSEN EEN DIE COMICSE OF COMESICES.

Het voeden van geesten is slechts de tweede grafische roman die ooit een Pulitzer wint, volgens de Maus van Art Spiegelman, die in 1992 een speciale prijs ontving. In een baanbrekende beweging triomfeerde het werk van Hulls in de reguliere categorie van memoires of autobiografie, rechtstreeks concurrerend met de beste Engelse Prose -indieningen. Dit is des te indrukwekkender omdat het de grafische roman van Hulls is.

Ondanks de monumentale prestatie heeft het nieuws verrassend beperkte berichtgeving gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote nieuwsboeken, Comics Beat , over de overwinning gemeld.

Het Pulitzer Prize Board prees voedende geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking waarvan de illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgewerkt met familiegeschiedenis." De grafische roman van Hulls, die bijna een decennium duurde om te voltooien, duikt in de galm van de Chinese geschiedenis over drie generaties. Het volgt haar grootmoeder, Sun Yi, een Shanghai -journalist gevangen in de communistische overwinning van 1949, die naar Hong Kong vluchtte, een bestseller memoires over haar ervaringen schreef en later een mentale uitsplitsing had.

Hulls zichzelf groeide op met getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder het gewicht van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Dit bracht haar ertoe om het huis te verlaten en de meest afgelegen uithoeken van de wereld te verkennen. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een reis die ze beschrijft als een "generatie -spookachtige" die alleen door familiale liefde kon worden genezen.

In een interview vorige maand legde Hulls haar motivatie uit en zei: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks het succes van haar debuut heeft Hulls uitgedrukt dat het voeden van geesten misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website schetst ze haar nieuwe richting als een ingebedde stripjournalist, die samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen werkt.

Wat de toekomst ook in petto heeft voor deze baanbrekende kunstenaar, het voeden van geesten verdient het om te worden erkend en gevierd buiten de wereld van strips en vooral binnen.